Ik heb sinds vorige week een nieuw speeltje. Zo noem ik het maar, want het werkt wat verslavend. De Amazfit Band is een hulpmiddel met verschillende functies. Het helpt in de gaten te houden hoe het met mij gaat. Natuurlijk kom je op gevoel ook een heel eind, maar soms komt dat gevoel niet helemaal overeen met de werkelijkheid. Dan denk ik dat het wat minder gaat, maar lukt iets wel, terwijl het een andere keer als ik denk dat het wel goed gaat, niet lukt.
De belangrijkste reden om voor een armband te kiezen was om de hartslag in de gaten te houden. Mijn hartslag is hoger dan normaal en schiet bij het minste of geringste de lucht in. Dat is allemaal vrij normaal en past ook bij long covid en het verlies van conditie. Uiteindelijk koos ik voor de Amazfit Band 5, vanwege de prijs, de positieve recensies en de vele functies. Want als ik dan toch zo’n ding moest hebben, wilde ik ook graag dat mijn slaapritme werd bijgehouden en dat het ook een stappenteller was.
De Amazfit Band is verbonden met een app op mijn telefoon, waarin ik van alles kan terugzien. Dat is dus ook best verslavend. Het eerste wat ik nu ’s ochtends doe is checken of ik goed heb geslapen. Wat trouwens over het algemeen wel zo is: volgens de band (en ook volgens mijn gevoel) heb ik een regelmatig en goed slaapritme. Hoewel ik daar wel bij moet zeggen dat hij niet altijd het verschil ziet tussen licht slapen en wakker zijn.
Overdag kijk ik zo nu en dan naar mijn hartslag en als ik ga wandelen of fietsen laat ik dat registreren. Want ook dat kan de Amazfit Band. Het registreert niet alleen de afstand en de snelheid, maar ook de hartslag tijdens de work out en tempoverschillen. Tijdens mijn wandeling van afgelopen dinsdag bleef mijn hartslag redelijk stabiel, maar woensdag liep het gedurende de wandeling op. Een teken dat ik mezelf een beetje had overschat. Dat voel ik dan meteen daarna, maar ook nog de volgende dag. De komende tijd gaat mij dit nog veel helpen denk ik, omdat ik via de app in beeld kan krijgen hoe ik (hopelijk) vooruit ga.
Een tijdje geleden luisterde ik naar een aflevering uit 2018 van de podcast Onbehaarde Apen van NRC, over kleine organismen die een bepalende invloed hebben op de wereld. Toen ik luisterde naar deze aflevering maakte ik zelf de vertaalslag naar het coronavirus, waar de podcastmakers natuurlijk nog geen weet van hadden. Ik vond het een interessante gedachte dat zo iets heel kleins ons als mensheid eronder kan krijgen. Wij, die nogal eens geneigd zijn ons te gedragen alsof we de enige organismen op de wereld zijn die ertoe doen. En dat dan zo’n klein miniscuul organisme ons een halt kan toeroepen.
Laatst moest ik weer terugdenken aan deze aflevering, want helaas zit ik momenteel in de omstandigheden waarin ik zelf ervaar hoe dat kleine virusje je totale systeem zo kan aantasten, dat je niet meer normaal kunt functioneren. Ik heb corona 2,5 jaar buiten de deur weten te houden, maar in oktober kreeg het me toch te pakken. Omdat ik een paar dagen behoorlijke koorts had en eigenlijk nog maar net hersteld was van een griepje, was het niet zo gek dat ik daarna nog wat last hield van vermoeidheid en benauwdheid, dus ik ging ervanuit dat dit vanzelf wel weer over zou gaan. Ik pakte alles weer een beetje op, wat eerst nog best aardig lukte ook.
Maar langzaam maar zeker merkte ik dat het bergafwaarts ging. De pieken en dalen in energie lieten steeds meer een dalende trend zien. Het duurde even voordat het me opviel dat ik op de dag nadat ik in de sportschool was geweest steeds compleet gevloerd was. En het duurde nog net wat langer voordat ik doorhad dat ik op de goede dagen niet zo fanatiek al mijn energie moest gebruiken, omdat ik de volgende dag daar de rekening voor moest betalen.
Het lukte me om wat meer balans te krijgen, waardoor ik me beter voelde en voor mezelf duidelijker werd waar de grenzen lagen. Samen met de huisarts ging ik op zoek naar de oorzaak. Mijn beeld van long-covid was dat je dan niets meer kunt, terwijl ik nog best een stukje kon wandelen en zonder veel moeite de trap op kon komen. Toch was dat wel wat overbleef, nadat andere voor de hand liggende diagnoses als een burn-out of vitaminetekort waren uitgesloten.
Inmiddels ben ik zes weken onderweg met fysiotherapie en wordt de impact van dat kleine virusje steeds duidelijker. We begonnen optimistisch, want ik functioneerde nog best goed. Ik werkte nog 50% en kon ook andere bezigheden best goed blijven doen, als ik maar voldoende rust tussendoor nam. Van mijn fysieke conditie schrok ik wel: wat ik deed bij de fysio was absoluut genoeg, maar slechts een fractie van wat ik zelf in de sportschool steeds had gedaan.
Na twee weken kreeg ik een enorme terugval. Terugvallen kunnen zomaar komen, maar hebben ook met overbelasting te maken. Omdat je bij long-covid vaak pas later voelt dat je over een grens bent gegaan, is het zeker in het begin moeilijk daar goed onder te blijven. Waar ik eerst alleen maar iets minder snel wandelde en fietste, moest ik nu overgaan op een heel langzaam tempo en werd de afstand die ik kon afleggen veel minder. Naar de andere kant van de stad fietsen werd al een uitdaging. Ik reageerde veel heftiger op prikkels dan eerder en ik kon alles minder lang volhouden dan normaal. Als ik fysiek te veel doe, vertaalt dat zich nu naar een soort drukkend gevoel in mijn hoofd. Als ik dat heb, moet ik rust pakken, want dat is een duidelijk signaal van een grens die bereikt is. Meestal herstelt het zich dan en kan ik weer verder.
De terugval was niet van korte duur, maar is wel gestabiliseerd en misschien gaat het zelfs alweer een klein beetje beter. Maar verbetering is op dit moment nog niet wat de fysiotherapie mij brengt. Ondanks dat helpt het me wel enorm en doordat ik hier elke maandag en donderdag naartoe ga, voelt het als intensieve en fijne begeleiding. Ik leer daar hoe ik om moet gaan met mijn energie. Wat het effect is van het doen van een activiteit en wanneer ik iets juist niet moet doen.
Het geeft mij ook veel inzicht. Doordat ik fysiek naar mijn grens ga, heb ik geen energie meer om de cognitieve belemmeringen (die ik eerst niet dacht te hebben) te compenseren. Dan vraagt mijn fysiotherapeut mij iets en zit ik haar eerst een paar seconden glazig aan te kijken omdat het even duurt voordat het bij mij binnenkomt. Of dan raakte ik steeds de tel kwijt toen ik nog 3×10 oefeningen deed (3×6 is wat dat betreft beter te behappen). Dat mijn informatieverwerking vertraagd is en mijn concentratie beperkt, wordt dan heel zichtbaar voor mezelf en kan ik daardoor vertalen naar andere situaties. Want ik kan prima een vergadering doen op mijn werk, maar ik heb dan wel al mijn energie nodig om me te concentreren en de informatie tot me te nemen, waardoor ik na de vergadering helemaal op ben en toe ben aan rust.
Op dit moment houdt dat kleine organisme’tje mij dus behoorlijk in zijn greep. Ondanks dat er nog veel onduidelijk is over long-covid, is het wel een bekende ziekte geworden, waardoor veel mensen weten wat het ongeveer betekent. Dat helpt enorm, want ik ervaar hierdoor veel begrip van mensen om mij heen. Hoe het verder zal gaan, is heel onduidelijk. Ik wil proberen er zo nu en dan over te schrijven, ik denk dat mij dat helpt, al weet ik niet zeker hoe goed dat gaat lukken, want ook dat kost meer energie dan normaal. Alleen al die zinnen al waarvan ik denk dat ik ze goed opschrijf en die dan bij het teruglezen niet goed door blijken te lopen…. Maar ik ga het toch proberen, want ik ben een mens en zo’n klein organisme krijgt mij er echt niet onder.
Bettine's schrijfsels 